bir acı eşiği olarak kağıt kesiği.

hangisi daha zordur acaba? 

..

yazacak bir şeyler bulamamak mı?

önemlidir ya hep keşfedeceklerimiz..

dolaptan boş bir defter alırsın, 

o 'temiz' sayfalardan birini aralayıp,

arada eski yazılanlara takılmadan

ve büyük ihtimalle yazacaklarını beğenmeyeceğini

bile bile kalemi oynatmaya koyulursun

soldan sağa doğru..

ta ki  o daha öncesinde

yazmamış olduğun şeylerin 

heyecanını içinde hissedene dek ..

tekrara düşsen de problem değildir,

bir cümle bulsan dahi sana yeteceğini biliyorsundur çünkü..

..

ya da..

yazdıktan uzunca bir süre sonra

sakinleşip

sızlayan parmağını farkedebildiğinde,

gördüğün kağıt kesiğinin 

tam olarak ne zaman meydana geldiğini

anımsamaya çalışırsın nafile bir çabayla..

o ilk kesildiğin anı bilmen acını hafifletir mi 

şahsen bilmem ama

bir acı eşiği olarak kağıt kesiği,

boş defterlere karalarken

silinmesi zor olan şeyler hakkında

'saflık'la atıp tutamayacağın hakkında

küçük de olsa

bir fikir verir sana..

..

ne bu hissizliğe varan 

'her şey'in yokluğu,

ne de seni acıdan tek ayak üstünde zıplatan

bu kağıt kesiğinin acısı..

hepsi geçicidir sonunda..

geride kalan sadece 'izler'dir

büyük çoğunluğun hemfikriyle..

..

kesik demişken eklemeli..

somurtanları boşvermeli mi?

onlar için yapabilecek şeyler ya yoktur

ya da çok az vardır..

onları mutlu edip edemeyeceğiniz

bilinmemekle beraber 

öncekinden daha mutsuz olacağınız

garantidir küçük hata paylarıyla..

bana soracağınızı sanmam ama oldu da

sorarsanız

''gülümseyen yüzlere

yaklaşın siz..

dikkatle inceleyin onları ve

sergilemekten kaçınmadıkları 

o 'güzel' kesiklerini..'' mi demeliyim?..

ve gülümseyin geri,

acısa da kesiklerden dudaklarınız..

sizi gülümsemekten daha mutlu edecek

bir şey yoktur

ya da az vardır..

evet somurtkanlar kesmezler

genelde bir yerlerini

ama bu onların daha önceden

hiç gülmedikleri gibi,

tekrar gülemeyecekleri 

anlamına da gelmez..

..

şıklardan

hangisini işaretlediyseniz

biliniz ki..

doğru.