6 yıl sonra..

dudaklarımdaki 

dudakların kalan

yoğun et tadı

vücuduma yapışıp

dolanmış saç tellerin

eve geldiğimdeki 

hediye ettiğin o boktan

ruh hali

kapanmayan bir kapının

ardına bırakılmış

bir ruh yarası artık

her güne bulaşan

her geçen gün daha da silikleşen

ama parmaklarımın

her defasında bulduğu

dikiş izleri..

ve o yarayla akran

bir yeğen,

hatırlatmakla mükellef

tarihi.

unutmanın

hatırlamanın

farkındalığın

ötesinde

..

COBER EFFECT.

insanlar değişmez, yıkılır.

izliyorum
son ağırlıkları atıyorlar
en dipten çıkacaklarına emincesine
telaşlı değil bu sefer hiç biri..
yükselen devasa toz bulutuyla
kaldırılıyor aidiyetleri
tedavülden
her bir parça yaşanmışlığın..
buradan gittiklerinde
ardında yaşadıkları duvarlar dile gelmeyecek
geride bıraktıkları cam kırıklarının çıkardığı sesleri besteleyecek
birileri yaşamayacak onlara göre..
hazzın yerini daha fazla haz,
boşluğun yerini
daha küçük istekler alacak
gittikleri yerlerde..
yeteri kadar zaman geçmesi gerekli,

biliyorum ve unutmuyorum.