eski yaralar, yeni kabuklar.

..

eninde sonunda
uydurma cennetleri - cehennemlerine
gidiyor insanlar..
oydukları tahta kutular içinde
dünyanın üstünden altına..
çoğu zaman güpegündüz bir toprak merasimiyle..
erkekler önde,
kadınlar arkada,
çocuklar yüksekçe yerlerden görmenin telaşında,
yaşlılar hislenirken,
kaşla göz arası iki vakit arasını geçirmeden..
eller kalkıp inerken
susuyorlar,
sessizce bekleyip
kalabalığın dağılmasını..
elleri göğsüne gidiyor,
bir başkasının kalbini dinliyorlar
sessizce ağlarlarken.
unutmaya başlıyorlar artık hatırlayamadıklarını.