o çiçekler..

masal mı gerçek mi,
değilse kimin düşünden yeni ayrılmıştı da denk geldim
bilemediğim,
bir kadın gördüm,
gördüğüme yemin edebilirim..
geceyi bir uçtan diğerine örtecek
geceden de karanlık bir kadın..
saçı,
gözleri,
kokusu bile kapkara bir kadın gördüm..
cesaret edip
elimi uzatsam parmaklarına dokunabilecek kadar yakın,
dokunsam olduğum yerde  parçalarıma ayrılacağım
bir kadın gördüm..
yanında nefes dahi almadan,
sonsuz kere sonsuz kere sonsuz
an boyunca,
bana nasıl baktığını  kafamın içinde tekrarlasam
bıkmayacağım bir kadın gördüm..
ve sonsuzluğun ertesi günü geldiğinde,
melekler yüzünü zihnimden silmeye geldiğini söylediğinde,
gözlerimi taşıyamazken başımın ucunda bulacağım
bana kapkara gülümseyen bir kadın gördüm..
bir sabah
başka bir göreceliliğe uyandım,
dünyamın altı üstüne gelmiş tepesinde..
içimdeki karanlığın iyileşmiş ardına yaslanıp,
gök kuşağıma döndüm,
kurak toprağıma yağmayı bekleyen  yağmurun ertesinde..
duvarımdaki tek bir çift tutunmuş yaprağıma dokundum,
ve o an ensemden parmak uçlarıma beni uyaran,
anımsadığımı anımsadığım eskiden kalma bir his..
varlığını bilmek bile yetiyordu bana,
zamanın bir yerlerinde
düzlüğüme hala sımsıkı tutunan
yüzünü bile bilmediğim bir kadının.